Hoe niets horen me altijd verlaten doet voelen

‘Zou je liever doof dan blind willen zijn?’ vraagt men anderen weleens. En men weet dan altijd te vertellen dat ze vaker liever doof zullen zijn, omdat anders hun zicht wordt weggenomen.

Stilte, doodse stilte, is ‘t ook niet helemaal, kan ik je vertellen. Soms wel, maar ‘t grootste deel van de tijd toch niet. Ik merk ‘t nu weer op nu m’n gewone Philips oorbellen – in ‘t oortjes – even ter reparatie zijn bij de specialist en ik van die vervangapparaatjes heb die ik van vaders heb gekregen. Deze liggen achter ‘t oor, en geluid is soms zo pijnlijk dat ik ze nog liever uitleg en niets hoor anders dan doodse stilte, dan me over te geven aan die apparaatjes.

Och, ik mag immers niet klagen dat dat soort hulpmiddelen er überhaupt zijn. Voor mij persoonlijk zit er een stukje verwerking in. Voor m’n gevoel ligt namelijk m’n sociale leven er op dit moment maar nietig bij. Ik kan niks en durf ook niks deze week, niet zolang ik m’n eigenste oorbellen weer geretourneerd zie en draag, want ben altijd als de dood dat ik rare onverwachte antwoorden geef en mezelf danig voor Joker zet. Hoewel zij die mij goed kennen, en ervan op de hoogte zijn, me daarom plagen met die soms grappige woordspelingen.

Maar altijd weer voel ik me toch flink gehandicapt zonder. Met soms ook wel, als mensen opmerken dat ik die dingen inheb en heel luid beginnen te praten of zelfs met hun handen iets proberen te duiden, omdat men denkt dat ik het wel niet zal verstaan. Daar schuilt een klein taboe. Men denkt immers te weten wat gehoorverlies precies behelst, maar doet prompt ‘t verkeerde, waardoor ik me soms nog ongelukkiger en flink onbegrepen voel.

Zoals altijd zou m’n psychiater dan roepen, dat ‘t niet mijn probleem zou moeten zijn en dat ik ‘t rustig bij die ander mag neerleggen door te vragen of ze langzamer spreken (zonder handgebaren) en duidelijk articuleren (in plaats van te schreeuwen).

Nog steeds, sinds m’n 26ste toen ik ermee geconfronteerd werd als slechthorende door ‘t leven te moeten, heb ik die kracht niet echt in me. Nog steeds voel ik me die mindere persoon dan die ander.

Soms is ‘t wel weer eens goed om op mezelf te worden teruggeworpen. Dan kan ik de verwerking inzetten, en door de boosheid die hopelijk met de zelf-acceptatie ontstaat, eens volwassen worden.

Ooit ga ‘k ‘t leren om mensen aan te geven dat ik iets niet verstond bijvoorbeeld. Ooit zeg ik dan voor de gein ‘Que?’

Het bericht Hoe niets horen me altijd verlaten doet voelen verscheen eerst op MightyMusings.nl.